معرفی فیلم بغض

فیلم «بغض» به کارگردانی رضا درمیشیان، اثری عمیق و بحث برانگیز است که به زندگی دو جوان مهاجر ایرانی در استانبول می پردازد. این فیلم درام اجتماعی، با روایت تلخ و جسورانه خود، آینه ای از دغدغه های یک نسل سرگردان است.

«بغض»؛ فیلمی است که به جای فریاد، سکوت پنهان و دردهای یک نسل را در عمق جان مخاطب فریاد می کشد. این اثر سینمایی، اولین فیلم بلند رضا درمیشیان در مقام کارگردان محسوب می شود و با پرداختن جسورانه به مضامینی چون مهاجرت، بلاتکلیفی و آسیب های اجتماعی، توانست جایگاه ویژه ای در سینمای مستقل ایران برای خود پیدا کند. از همان آغاز تولید، این فیلم با جنجال ها و حواشی خاصی روبرو بود که همین عوامل، آن را از دیگر آثار سینمایی متمایز می کند. تماشای این فیلم، تنها یک تجربه سینمایی نیست، بلکه سفری است به درونیات انسان هایی که در تنگنای انتخاب ها و سرنوشت گرفتار شده اند و می تواند دیدگاهی عمیق و کاربردی نسبت به این اثر را به مخاطب ارائه دهد.

شناسنامه فیلم بغض: اطلاعات کلیدی اثر

فیلم «بغض» محصول سال ۱۳۹۰ سینمای ایران، روایتی تلخ و تأثیرگذار از زندگی جوانان مهاجر است که در استانبول ترکیه فیلمبرداری شده است. این اثر، اولین تجربه بلند سینمایی رضا درمیشیان در مقام کارگردان و نویسنده است که با نگاهی متفاوت به مضامین اجتماعی و انسانی می پردازد. در ادامه، اطلاعات کلیدی این فیلم در قالب یک جدول ارائه شده است:

عنوان	مشخصات
نام فارسی و انگلیسی	بغض (Hatred)
کارگردان و نویسنده	رضا درمیشیان
تهیه کننده	سید غلامرضا موسوی
سال تولید و اکران	۱۳۹۰ (تولید)، ۱۳۹۱ (اکران عمومی)
ژانر	درام اجتماعی، عاشقانه تلخ، فیلم جاده ای/مهاجرتی
مدت زمان	حدود ۹۸ دقیقه (۱ ساعت و ۳۸ دقیقه)
محصول کشور	ایران (فیلمبرداری کامل در استانبول، ترکیه)
شعار فیلم	«فیلم دهه شصتی ها»
محدودیت سنی	ممنوع برای افراد زیر ۱۶ سال

داستان فیلم بغض: روایتی از عشق، آوارگی و یک تصمیم ناگهانی

فیلم «بغض» مخاطب را به سفری پرفرازونشیب در زندگی دو جوان ایرانی به نام های حامد و ژاله می برد که در شهر شلوغ استانبول، درگیر روابط پیچیده و تصمیمات دشوار خود هستند. داستان این فیلم، تنها یک قصه عاشقانه نیست؛ بلکه روایتی عمیق از آوارگی، یأس و تقلا برای بقا در دل یک زندگی مهاجرتی است.

در قلب داستان، حامد و ژاله، دو مهاجر نسل سومی هستند که به دلایلی که در طول فیلم به تدریج روشن می شود، خود را در برزخ غربت و بلاتکلیفی می یابند. رابطه عاشقانه آن ها، که در ابتدا با شور و هیجان آغاز می شود، به سرعت تحت تأثیر شرایط بیرونی و فشارهای روانی قرار می گیرد. این رابطه در فضایی پر از اضطراب و عدم قطعیت، شکل می گیرد و تکامل می یابد.

یکی از ویژگی های برجسته فیلم «بغض»، ساختار روایی منحصر به فرد آن است. فیلم با دو روایت موازی یا متناوب پیش می رود که به صورت غیرخطی زندگی حامد و ژاله را به تصویر می کشد: یکی به آغاز رابطه عاشقانه آن ها و دیگری به هشت ساعت سرنوشت ساز پایانی حضورشان در استانبول می پردازد. این شیوه روایت، حس تعلیق و دلهره را در مخاطب تقویت می کند و او را وامی دارد تا قطعات پازل داستان را کنار هم قرار دهد.

نقطه عطف داستان زمانی رقم می خورد که حامد و ژاله برای تأمین هزینه های لازم جهت فرار و آغاز زندگی جدید، به سرقت از مغازه عموی حامد (با بازی مهران احمدی) تصمیم می گیرند. این تصمیم ناگهانی، پیامدهای ناخواسته ای را در پی دارد و سرنوشت آن ها را به گونه ای غیرقابل بازگشت تغییر می دهد. فیلم با نشان دادن این تصمیم و پیامدهای آن، به خوبی نشان می دهد که چگونه استیصال و فشارهای اقتصادی می تواند انسان ها را به سمت انتخاب های مخاطره آمیز سوق دهد.

«بغض» با پایان بندی تلخ و مبهم خود، مخاطب را درگیر سرنوشت دلهره آور و نامعلوم شخصیت ها باقی می گذارد. فیلم از ارائه پاسخ های صریح و روشن پرهیز می کند و به تماشاگر اجازه می دهد تا خود به تفسیر و درک پایان داستان بپردازد. این پایان بندی، حس یأس و بلاتکلیفی را که در طول فیلم با آن درگیر بوده، به اوج خود می رساند و تا مدت ها در ذهن بیننده باقی می ماند.

بازیگران و نقش آفرینی ها: ستاره هایی در دل تاریکی

انتخاب بازیگران و هدایت آن ها در فیلم «بغض» از نقاط قوت اصلی این اثر به شمار می رود. باران کوثری و بابک حمیدیان، دو بازیگر اصلی فیلم، با نقش آفرینی های عمیق و قابل باور خود، توانسته اند روح و جان شخصیت های حامد و ژاله را به تصویر بکشند و مخاطب را با خود در مسیر پردردسر داستان همراه سازند.

باران کوثری (در نقش ژاله)

باران کوثری در نقش ژاله، تصویری ملموس از یک زن جوان آسیب پذیر، سرکش و در عین حال عاشق پیشه را ارائه می دهد. او با توانایی مثال زدنی خود در انتقال حالات روحی پیچیده، از عشق و امید اولیه تا یأس و استیصال ناشی از شرایط، به ژاله عمق و چندبعدی می بخشد. ژاله نمادی از نسل جوانی است که در برزخ مهاجرت، میان گذشته و آینده، گرفتار شده و تلاش می کند تا هویتی برای خود بیابد. بازی کوثری در این فیلم، از نقاط عطف کارنامه هنری او محسوب می شود که توانایی های دراماتیکش را به خوبی به نمایش می گذارد.

بابک حمیدیان (در نقش حامد)

بابک حمیدیان در نقش حامد، مکمل درخشان باران کوثری است. او با مهارت تمام، بلاتکلیفی، نومیدی و خشمی پنهان یک جوان مهاجر را به تصویر می کشد که در جستجوی راهی برای فرار از واقعیت های تلخ زندگی است. حامد شخصیتی است که در کشاکش میان عشق، بقا و انتخاب های دشوار، دست وپا می زند. حمیدیان با بازی فیزیکی و نگاه های پرمعنایش، توانسته است رنج های درونی حامد را بدون نیاز به دیالوگ های زیاد به مخاطب منتقل کند و تصویری ماندگار از جوانی سرگردان خلق کند.

مهران احمدی (در نقش عموی حامد)

مهران احمدی، اگرچه نقش کوتاهی در فیلم دارد، اما حضوری تأثیرگذار و نمادین از خود به جا می گذارد. او در نقش عموی حامد، نمادی از سنت، گذشته و شاید آن چیزی است که شخصیت های اصلی از آن فرار می کنند یا به آن چنگ می زنند. بازی او، با وجود زمان کوتاه حضورش بر پرده، از اهمیت بالایی برخوردار است و به پیچیدگی های داستان می افزاید.

شیمی بازیگران اصلی و ویژگی های مشترک

یکی از دلایل موفقیت «بغض» در برقراری ارتباط با مخاطب، ارتباط قوی و قابل باور میان باران کوثری و بابک حمیدیان است. شیمی بین این دو بازیگر، رابطه عاشقانه تلخ حامد و ژاله را بسیار واقعی جلوه می دهد و مخاطب را درگیر سرنوشت آن ها می کند. انتخاب بازیگرانی که توانایی انتقال حالات روحی پیچیده، از خودگذشتگی تا تصمیمات مخاطره آمیز را دارند، نشان دهنده دقت و هوشمندی رضا درمیشیان در مرحله پیش تولید بوده است. این بازیگران، با تمام وجود در نقش هایشان غرق شده اند و تصویری فراموش نشدنی از جوانانی در دل تاریکی و ناامیدی را رقم می زنند.

کارگردانی و نگاه درمیشیان: فراتر از قاب بغض

«بغض» بیش از آنکه صرفاً یک داستان باشد، بیانیه ای هنری از رضا درمیشیان است که با سبک کارگردانی خاص و نگاه جسورانه خود، توانسته است اثری ماندگار و متفاوت خلق کند. نگاه درمیشیان به سینما و اجتماع، در این فیلم به وضوح نمایان است و مخاطب را به تفکر وامی دارد.

سبک کارگردانی رضا درمیشیان

یکی از بارزترین ویژگی های سبک کارگردانی درمیشیان در «بغض»، استفاده گسترده از دوربین روی دست است. این تکنیک، حس مستندگونه ای به فیلم می بخشد و مخاطب را در لحظه لحظه تعقیب و گریز و اضطراب شخصیت ها شریک می کند. ریتم تند و دلهره آور فیلم، به ویژه در نیمه دوم، به همراه فضای رئالیستی و خشن استانبول، باعث می شود که تماشاگر هرگز از صفحه نمایش چشم برندارد و با هر نفس شخصیت ها همراه شود. درمیشیان با این روش، واقعیت زندگی پرچالش مهاجران را بی پرده به تصویر می کشد و فاصله بین مخاطب و اثر را به حداقل می رساند.

چرا استانبول؟

یکی از مهم ترین حواشی و تصمیمات پشت صحنه «بغض»، مربوط به عدم دریافت مجوز ساخت فیلم در ایران بود. درمیشیان ابتدا قصد داشت فیلم را در تهران بسازد، اما با ممانعت نهادهای مربوطه مواجه شد. این اتفاق، او را ناچار کرد تا قصه و فضای داستان را به خارج از ایران منتقل کند و به همین دلیل، تمامی مراحل فیلمبرداری در شهر استانبول، ترکیه انجام شد. این محدودیت، در نهایت به نفع فیلم تمام شد؛ چرا که شهر استانبول با فضای خاص و هویت چندگانه اش (پل میان شرق و غرب)، به خوبی توانست نمادی از سرگردانی و بلاتکلیفی شخصیت ها باشد. خیابان های شلوغ، بازارهای پرهیاهو و کوچه های تنگ استانبول، خود به یکی از شخصیت های اصلی فیلم تبدیل می شوند و به فضای کلی اثر عمق می بخشند.

اهمیت فیلم به عنوان اثری مستقل

«بغض» یکی از نمونه های بارز سینمای مستقل ایران به شمار می رود. این فیلم بدون هیچ گونه حمایت از سوی نهادها، سازمان ها، مراکز یا ارگان های دولتی و غیردولتی ساخته شده است. این استقلال مالی، به درمیشیان اجازه داد تا با آزادی عمل کامل، داستان خود را بدون سانسور یا تغییرات تحمیلی به تصویر بکشد. عدم وابستگی به بودجه های دولتی، این فیلم را به اثری بی پرده و جسور تبدیل کرده که می تواند نقدهای تند و بی پروای خود را نسبت به مسائل اجتماعی بیان کند.

امضای درمیشیان

«بغض» نقطه آغازین برای شکل گیری امضای سینمایی رضا درمیشیان است. اگرچه این فیلم اولین اثر بلند اوست، اما می توان شباهت هایی در سبک و مضامین آن با آثار بعدی او (مانند «عصبانی نیستم!» و «لانتوری») مشاهده کرد. تمرکز بر معضلات اجتماعی، پرداختن به سرنوشت جوانان سرگردان، استفاده از دوربین روی دست، و ریتم تند و پرانرژی، از جمله ویژگی هایی است که در «بغض» آغاز شده و در آثار بعدی درمیشیان تکامل یافته اند. این فیلم، نشان دهنده تولد کارگردانی است که از گفتن حقایق تلخ جامعه ابایی ندارد و با زبان سینما، به نقد و واکاوی آن ها می پردازد.

مضامین و پیام های فیلم بغض: آینه ای از یک نسل سرگردان

فیلم «بغض» تنها یک روایت ساده از زندگی دو جوان نیست، بلکه آینه ای تمام نما از دغدغه ها، چالش ها و آمال یک نسل در جامعه امروز است. این فیلم به لایه های عمیق تری از مسائل اجتماعی و انسانی می پردازد و مضامینی کلیدی را زیر ذره بین قرار می دهد که تا مدت ها ذهن مخاطب را به خود مشغول می سازد.

مهاجرت و آوارگی

یکی از برجسته ترین مضامین «بغض»، مهاجرت و آوارگی است. حامد و ژاله نمادی از جوانانی هستند که ناخواسته یا از سر استیصال، تن به ترک وطن داده اند و در برزخ غربت و بلاتکلیفی در کشوری بیگانه گرفتار شده اند. فیلم به خوبی نشان می دهد که مهاجرت، الزماً به معنای رسیدن به زندگی بهتر نیست، بلکه می تواند به سرگردانی، از دست دادن هویت و دوری از ریشه ها منجر شود. شهر استانبول نیز در اینجا تنها یک لوکیشن نیست، بلکه استعاره ای از برزخی است که شخصیت ها در آن دست وپا می زنند.

عشق و خیانت

رابطه حامد و ژاله، محور اصلی داستان است و پیچیدگی های عشق و خیانت را در بستر شرایط سخت مهاجرت بررسی می کند. این عشق، زیر فشار فقر، ناامیدی و تصمیمات اشتباه، به تدریج به سمت تباهی می رود. فیلم نشان می دهد که چگونه شرایط بیرونی می تواند بر روابط انسانی سایه افکند و چگونه مرزهای اخلاقی در مواجهه با مشکلات، محو می شوند. این رابطه عاشقانه تلخ، نمایانگر شکست های انسانی در شرایط دشوار است.

ناامیدی و بلاتکلیفی نسل جوان

«بغض» نقدی اجتماعی به وضعیت نسل سوم جوانان ایرانی است که با احساس سرگشتگی، نداشتن هدف و ناامیدی دست وپنجه نرم می کنند. شخصیت های فیلم، نماینده جوانانی هستند که از سیستم های موجود ناراضی اند، اما راهی برای تغییر نمی یابند و به سمت راهکارهای لحظه ای و بعضاً خطرناک کشیده می شوند. فیلم این سؤال را مطرح می کند که آینده این نسل سرگردان چه خواهد بود؟ آیا راهی برای خروج از این بلاتکلیفی وجود دارد؟

فقر و انحراف

یکی دیگر از مضامین کلیدی، چگونگی سوق یافتن شخصیت ها به سمت بزهکاری برای بقا و رسیدن به آرزوهای واهی است. تصمیم به سرقت، نتیجه مستقیم فقر و فشار اقتصادی است که شخصیت ها با آن روبرو هستند. این فیلم به زیبایی نشان می دهد که چگونه شرایط سخت می تواند انسان را به سمت انتخاب های غیراخلاقی سوق دهد و پیامدهای تلخ آن چگونه زندگی فرد را تحت تأثیر قرار می دهد.

چالش های اخلاقی

«بغض» سرشار از دوراهی های اخلاقی است که شخصیت ها با آن ها مواجه می شوند و تصمیمات آن ها، هسته اصلی درام را تشکیل می دهد. از انتخاب مهاجرت تا تصمیم به سرقت، هر مرحله از زندگی حامد و ژاله با چالش های اخلاقی همراه است که نه تنها سرنوشت آن ها را رقم می زند، بلکه تماشاگر را نیز به تفکر درباره ارزش ها و مرزهای انسانی وامی دارد.

فیلم «بغض» صرفاً نمایش دهنده بی معنایی و یأس نیست، بلکه تلنگری است به جامعه تا به وضعیت جوانانی که در مسیر دشوار زندگی، ناخواسته به سمت تباهی کشیده می شوند، توجه بیشتری نشان دهد. این اثر، فریادی خاموش از دردهای یک نسل است.

فلسفه فیلم

آیا فیلم صرفاً نمایش دهنده بی معنایی و یأس است یا تلنگری به جامعه برای رسیدگی به وضعیت جوانان؟ این پرسشی است که «بغض» در ذهن مخاطب خود ایجاد می کند. فیلم از ارائه پاسخ های قطعی پرهیز می کند و به تماشاگر اجازه می دهد تا خود به تفسیر و درک پیام های آن بپردازد. با این حال، می توان گفت که «بغض» نه تنها تصویری از یک واقعیت تلخ است، بلکه دعوت نامه ای است برای تأمل درباره مسئولیت های اجتماعی و انسانی در قبال نسل جوان.

حواشی، جوایز و بازتاب ها: بغضی که در گیشه ترکید؟

فیلم «بغض» از زمان تولید تا اکران و پس از آن، همواره با حواشی مختلفی همراه بود که نه تنها بر سرنوشت آن تأثیر گذاشت، بلکه به پررنگ تر شدن نامش در فضای سینمایی کشور کمک کرد. بازتاب ها و نقدهای متفاوت، این فیلم را به اثری بحث برانگیز تبدیل کرده است.

استقبال منتقدان در جشنواره فجر

«بغض» در سی امین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و با استقبال قابل توجه منتقدان و نویسندگان سینمای ایران روبرو شد. نگاه تازه، کارگردانی جسورانه و بازی های قوی از جمله نقاطی بود که توسط منتقدان مورد تحسین قرار گرفت. با این حال، در یک تصمیم غیرمنتظره، فیلم از داوری و بخش مسابقه اصلی جشنواره کنار گذاشته شد که این اتفاق، خود حواشی و اعتراضات بسیاری را به دنبال داشت. علی رغم این حذف، «بغض» توانست جایگاه خود را در میان آثار برجسته جشنواره پیدا کند و توجهات زیادی را به خود جلب نماید.

حضور بین المللی

«بغض» در اولین حضور بین المللی خود، در بخش رقابتی فیلم های اول سی و ششمین جشنواره فیلم مونترال کانادا به نمایش درآمد و مورد استقبال تماشاگران و منتقدان خارجی قرار گرفت. این حضورهای جهانی، نشان دهنده کیفیت و قابلیت های این فیلم برای ارتباط با مخاطبان فراتر از مرزهای ایران بود و نام رضا درمیشیان را به عنوان کارگردانی با پتانسیل جهانی مطرح کرد.

فروش گیشه و نمایش خانگی

«بغض» در مهر ۱۳۹۱ با شعار «فیلم دهه شصتی ها» به اکران عمومی سینماهای ایران درآمد. با وجود استقبال منتقدان و حواشی پرشمار، میزان فروش فیلم در گیشه ایران حدود چهارصد میلیون تومان بود. این رقم، در مقایسه با بودجه و انتظارات، شاید چشمگیر نباشد و می توان گفت «بغض» در گیشه به موفقیت تجاری بزرگی دست نیافت. با این حال، اهمیت این فیلم تنها در میزان فروش آن خلاصه نمی شود، بلکه در پیام ها و تأثیرات فرهنگی و هنری آن نهفته است.

نکته قابل توجه دیگر در مورد «بغض»، این است که نخستین فیلم ایرانی محسوب می شود که علاوه بر نسخه دی وی دی، نسخه بلوری استاندارد آن نیز تولید و توزیع شده است. این اقدام، یک گام مهم در صنعت نمایش خانگی ایران به شمار می رفت و نشان دهنده توجه به کیفیت فنی و استانداردهای جهانی بود.

بررسی نقدهای مثبت و منفی

«بغض» مانند هر اثر هنری دیگر، با نقدهای مثبت و منفی متعددی مواجه شد. بسیاری از منتقدان، جسارت کارگردان در پرداختن به مضامین کمتر دیده شده، بازی های قوی باران کوثری و بابک حمیدیان، و فضاسازی رئالیستی را نقاط قوت فیلم می دانستند. شیوه فیلمبرداری دوربین روی دست و ریتم تند نیز در اکثر موارد مورد تحسین قرار گرفت، چرا که حس اضطراب و تعقیب را به خوبی منتقل می کرد.

اما در مقابل، برخی نقدها نیز به ساختار روایی غیرخطی فیلم و گاهی سردرگمی بیننده به دلیل جابه جایی های زمانی، اشاره داشتند. برخی منتقدان نیز شخصیت پردازی را گاهی تخت و یک بعدی می دانستند و معتقد بودند که انگیزه های عمیق تر شخصیت ها کمتر مورد کاوش قرار گرفته است. با این حال، کلیت نظرات نشان می دهد که «بغض» اثری تأثیرگذار و قابل بحث بوده که توانسته است موافقان و مخالفان خود را به بحث وادار کند.

چرا فیلم بغض را ببینیم؟ (ارزش تماشا)

تماشای فیلم «بغض» تجربه ای منحصر به فرد است که شاید برای هر سلیقه ای مناسب نباشد، اما برای بسیاری از مخاطبان، ارزشی عمیق و ماندگار دارد. این فیلم، فارغ از حواشی و بازخوردهایش، دارای ویژگی هایی است که آن را به اثری قابل تأمل تبدیل می کند.

نکات قوت اصلی:

• بازی های قوی و باورپذیر: باران کوثری و بابک حمیدیان با نقش آفرینی های عمیق و قابل باور خود، روح شخصیت های حامد و ژاله را به تصویر می کشند و ارتباط عمیقی با مخاطب برقرار می کنند. توانایی آن ها در انتقال حالات روحی پیچیده، از نقاط قوت اصلی فیلم محسوب می شود.
• کارگردانی جسورانه و نوآورانه: رضا درمیشیان با استفاده از تکنیک دوربین روی دست، ریتم تند و فضاسازی رئالیستی، تجربه ای سینمایی متفاوت و درگیرکننده را ارائه می دهد. نگاه بی پرده او به واقعیت ها، اثری تازه و تأثیرگذار خلق کرده است.
• پرداختن به مضامین مهم و کمتر دیده شده: «بغض» به موضوعاتی نظیر مهاجرت، بلاتکلیفی نسل جوان، فقر و چالش های اخلاقی می پردازد که در سینمای ایران کمتر به این شکل مورد توجه قرار گرفته اند. این فیلم، صدای نسل خاموشی است که در دل جامعه سرگردان است.
• فضای متفاوت و دلهره آور: شهر استانبول با خیابان های شلوغ و فضایی پر از تنش، خود به یکی از شخصیت های اصلی فیلم تبدیل می شود و به دلهره و اضطراب حاکم بر فضای کلی اثر می افزاید. این فضا، حس تعلیق و عدم امنیت را به اوج می رساند.

برای چه کسانی مناسب است؟

• علاقه مندان به درام های روان شناختی و اجتماعی: اگر به فیلم هایی علاقه دارید که به عمق روان شخصیت ها و معضلات اجتماعی می پردازند، «بغض» می تواند انتخاب مناسبی باشد.
• مخاطبان سینمای مستقل ایران: این فیلم یکی از نمونه های بارز سینمای مستقل و متفاوت ایران است که از ساختارهای رایج فاصله می گیرد و به کارگردان اجازه می دهد دیدگاه خود را آزادانه بیان کند.
• طرفداران داستان های مهاجرت و آثار بحث برانگیز: اگر به داستان هایی درباره چالش های مهاجرت و آوارگی علاقه دارید، یا به دنبال آثاری هستید که ذهن شما را به چالش بکشند و پس از تماشا ساعت ها درباره آن ها فکر کنید، «بغض» را ببینید.

نکاتی که باید قبل از تماشا بدانید:

«بغض» اثری تلخ و گاه آزاردهنده است. این فیلم از نمایش واقعیت های خشن زندگی ابایی ندارد و ممکن است برای برخی از مخاطبان، فضای سنگین و مضامین تاریک آن، دشوار باشد. همچنین، ریتم تند و ساختار غیرخطی فیلم ممکن است در ابتدا کمی گیج کننده به نظر برسد. فیلم از ارائه پاسخ های صریح و روشن به مخاطب پرهیز می کند و شما را با سرنوشت مبهم شخصیت ها تنها می گذارد. اگر به دنبال فیلمی با پایان خوش یا روایتی ساده و سرراست هستید، شاید این فیلم انتخاب مناسبی نباشد؛ اما اگر آماده مواجهه با یک اثر عمیق و چالش برانگیز هستید، «بغض» می تواند تجربه ای فراموش نشدنی باشد.

نتیجه گیری

فیلم «بغض»، اولین ساخته بلند سینمایی رضا درمیشیان، اثری شاخص، تأثیرگذار و بحث برانگیز در کارنامه این کارگردان و سینمای مستقل ایران محسوب می شود. این فیلم با پرداختن جسورانه به مضامینی چون مهاجرت، بلاتکلیفی نسل جوان و چالش های اخلاقی در شرایط دشوار، توانست نگاه های بسیاری را به خود جلب کند. «بغض» نه تنها تصویری تلخ از سرنوشت دو جوان مهاجر را به نمایش می گذارد، بلکه اهمیت آن در به تصویر کشیدن دغدغه ها و دردهای پنهان یک نسل است که در میان واقعیت ها و آرزوهای دست نیافتنی، به حال خود رها شده اند.

این اثر، با کارگردانی متفاوت و بازی های قوی، مخاطب را به سفری عمیق در دنیای پیچیده شخصیت ها می برد و او را وامی دارد تا درباره مسئولیت های اجتماعی و فردی در قبال جوانانی که در مسیر دشوار زندگی با چالش های بی شماری روبرو هستند، تأمل کند. تماشای «بغض» فرصتی است برای مواجهه با ابعاد کمتر دیده شده از واقعیت های اجتماعی و درک بهتر لایه های پنهان روان انسان در شرایط بحرانی. این فیلم، همچنان پس از سال ها، حرف های ناگفته زیادی برای گفتن دارد و می تواند دریچه ای به سوی فهم عمیق تر از معضلات جامعه باشد.