ایران تنها کشور نفت نیست، اینبار یزد، اصفهان ، تهران و بوشهر 

او همچنین روایتی  از نشست و گفت وگو با دست اندرکاران برگزاری جشنواره «کوچه» در اسفندماه 1403 بیان کرد؛ جشنواره ای که کوچه ها را به روایتگر خاطرات و شادی و امید بدل کرده است .
پس از پایان جلسه برای انجام آزمایشی به بیمارستان پارس رفتم. متصدی بخش مردی خوش برخورد از خرم آباد بود که با اشتیاق از قلعه فلک الافلاک می گفت؛ از زیبایی اش و از آرزوی مردم برای ثبت جهانی آن. همکارش  که اتفاقا همشهری ام از اهواز بود هم زمان خاطراتی از نوروز و زیبایی های کارون امسال  را به زبان می آورد. دو روایت از دو سوی ایران که در لحظه ای کوتاه تصویر بزرگ تری از پیوندهای فرهنگی زیبایی های طبیعی و همبستگی ملی ترسیم می کردند.
همه اینها  یادداشت «ایران تنها کشور نفت نیست» از دکتر اسلامی ندوشن را در ذهنم زنده کرد؛ نوشته ای که سال ها پیش خوانده بودم و در ذهنم رسوب کرده بود. او ایران را نه صرفاً به مثابه مرزی جغرافیایی بلکه به مثابه فرهنگی انسانی تاریخ ساز و تمدن آفرین تعریف می کرد. سال ۱۳۷۵ زمانی که برای تحصیل در رشته شیمی وارد دانشگاه شیراز شدم و در منزل خواهرم در چهارراه زند ساکن بودم (خواهر عزیزی که در سال ۱۳۹۲  از دنیای خاکی وداع گفت و اندوهی ابدی بر دل ما نهاد) کتاب های دکتر ندوشن یکی از تسکین دهنده ترین همراهان دوران دوری از زادگاهم اهواز بودند. یکی از همین کتاب ها ا”یران را یاد نبریم ” بود که بخشی از آن مقاله ایران تنها کشور نفت نیست که در سال 1338 منتشر گردیده بود درج شده بود .
 دکتر ندوشن باور داشت که تعصب پوششی است بر کمبودها؛ نوعی واکنش به احساس محرومیت. و چه واقعیت ژرفی است این سخن. تعصب مانعی اساسی برای صلح توسعه و همزیستی است. در دورانی که بیش از هر زمان دیگر نیازمند ساختن پل های تفاهم هستیم بازگشت به این آموزه ها نه صرفاً از سر نوستالژی بلکه برای ساختن فردا ضروری است.
لخ والسا برنده نوبل صلح و رهبر جنبش همبستگی لهستان گفته بود: «ما همه فرزندان تفاهم هستیم». و چه جمله ای متناسب با حال و روز ماست. او همچنین هشدار می دهد که «غیرقابل قبول است که جوانان را وادار کنند دروغین زندگی کنند» و تأکید می کند که سرنوشت کشورها در گرو صداقت گفت وگو و پذیرش تنوع است.
واقعیت این است که روح صلح آفرین انسان دوست زیبا متنوع متکثر معنوی و خلاق که در نوروز این ایین اسانی ایرانی متبلور است و در گوشه کنار اقلیم زیبای ایران دیده می شود آیینه ای است که در آن می توان بازتاب فرهنگ غنی رواداری تمدنی و امید به آینده را دید.
رویدادهای فرهنگی ملی و بین المللی در ایران سرمایه ایران بزرگ ما هستند؛ فرصتی هستند برای تجدید عهد با حقیقت با زیبایی با گفت وگو. فرصتی برای آشتی درونی با خود با دیگری و با گذشته و آینده ای که به هم پیوسته اند. اگر ایران را تنها یک کشور نبینیم و آن را به عنوان یک ایده یک فرهنگ زنده یک جریان تمدنی پویا و انسانی ببینیم شاید بتوانیم مسیر متفاوتی برای صلح و توسعه بگشاییم. بیا که نوبت صلح است و دوستی و عنایت که قرن ها پیش سعدی سروده است بر روح و جان اهالی ایران نشسته است . 

در روزگاری که جهان از تنش و گسست ها رنج می برد ایران با همه پیچیدگی ها و تنوع هایش می تواند به الگویی برای هم زیستی و تفاهم بدل شود؛ اگر بتوانیم از تعصب عبور کنیم و به آن روح بزرگداشت تنوع آن روح زیست پذیر خلاق و انسانی که در تار و پود این سرزمین تنیده شده بازگردیم