اسید پاشی جدید در تهران

اسید پاشی جدید در تهران، قلب پایتخت را به درد آورده و بار دیگر زنگ هشدار را به صدا درآورده است. این حوادث، که با انگیزه های گوناگون رخ می دهند، قربانیانی رنجور و جامعه ای نگران را بر جای می گذارند. ضرورت دارد با نگاهی عمیق به ابعاد این فجایع، به ریشه یابی و یافتن راهکارهایی جامع بپردازیم تا از تکرار آن ها جلوگیری شود و حس امنیت به آغوش شهر بازگردد. این وقایع تلخ نه تنها جسم قربانیان را در هم می شکنند، بلکه ردپای عمیقی از وحشت و ناامنی را در روح و روان جامعه بر جای می گذارند. در مواجهه با چنین آسیب های اجتماعی، درک جامع ابعاد گوناگون آن، از دلایل بروز تا پیامدها و راهکارهای مقابله، امری حیاتی محسوب می شود.

در ماه های اخیر، اخباری نگران کننده از اسید پاشی جدید در تهران به گوش می رسد که باعث افزایش دغدغه های عمومی شده است. این رخدادها، هر چند تعدادشان ممکن است محدود به نظر برسد، اما به دلیل شدت آسیب ها و عمق تأثیرات روانی و اجتماعی، بازتاب گسترده ای پیدا می کنند. این مقاله بر آن است تا با روایتی دقیق و تحلیلی، خوانندگان را با جزئیات آخرین حوادث، سیر پیگیری های انجام شده، علل و انگیزه های پشت پرده این اقدامات خشونت آمیز و همچنین راهکارهای مؤثر برای پیشگیری و مقابله با این پدیده شوم آشنا سازد. هدف، فراتر از صرفاً اطلاع رسانی خبری، ایجاد درکی عمیق تر از این معضل و ترغیب به تأملی جدی درباره مسئولیت جمعی در حفظ امنیت و آرامش جامعه است.

موجی از نگرانی: روایت آخرین حوادث اسیدپاشی در پایتخت

شهر تهران، با تمام پویایی و تکاپویش، گاهی شاهد رخدادهای تلخی می شود که آرامش شهروندان را بر هم می زند. اسید پاشی جدید در تهران از جمله این وقایع ناگوار است که با هر بار تکرار، جامعه را در شوکی عمیق فرو می برد و بیم و نگرانی را در دل ها می افشاند. داستان هر یک از این حوادث، روایتی از درد، خشم و زندگی های دگرگون شده است که به دقت باید شنیده و تحلیل شود. در ادامه، به بررسی جزئیات برخی از آخرین حوادث اسیدپاشی در پایتخت می پردازیم تا تصویری روشن تر از عمق این فجایع ترسیم شود.

ماجرای هولناک غرب تهران: حسرت زندگی بر باد رفته

در بهمن ماه ۱۴۰۳، صدای دلخراش «سوختم، سوختم» در یکی از شرکت های باربری غرب تهران، سکوت بعدازظهر را در هم شکست. این فریادها، آغازگر داستانی هولناک بود که روح و روان هر شنونده ای را آزار می دهد. مردی که گویی شعله های شک و تردید، تمام وجودش را فرا گرفته بود، با دسیسه ای از پیش تعیین شده، فاجعه ای جبران ناپذیر رقم زد. او به رابطه همسر خود و یکی از همکاران او مشکوک شده بود، توهمی که سایه شوم خود را بر زندگی سه نفر افکند.

پس از گزارش این حادثه دلخراش به مرکز فوریت های پلیسی ۱۱۰، تیم های جنایی و امدادگران اورژانس بی درنگ خود را به صحنه رساندند. صحنه، روایتی از رنج و وحشت بود؛ زن و همکارش، با سوختگی های شدید، درد طاقت فرسایی را تجربه می کردند. امدادگران تلاش کردند تا هر چه سریع تر قربانیان را به نزدیک ترین بیمارستان منتقل کنند و برای نجات جانشان بکوشند. چشمان همه با اندوهی عمیق، نظاره گر این صحنه دلخراش بود.

تیم تحقیق با بازبینی دوربین های مداربسته شرکت باربری، لحظه به لحظه این جنایت را مشاهده کردند. مرد جوانی، با بطری اسید غلیظ در دست، به محل کار همسرش آمده بود. او با خشم و کینه ای کور، این ماده سوزاننده را بر روی همسر و همکارش پاشیده و سپس پا به فرار گذاشته بود. شهادت یکی از کارکنان شرکت نیز تأییدکننده این ماجرا بود. او گفته بود که مرد اسیدپاش را می شناسد و او حدود یک ساعت قبل از حادثه در محل حاضر شده بود. در همان لحظات، تیم های پلیسی با سرعت عمل بی نظیری وارد عمل شدند تا عامل این جنایت را پیش از آنکه بتواند از چنگال عدالت بگریزد، دستگیر کنند.

کارآگاهان جنایی با تجزیه و تحلیل اطلاعات، مخفیگاه متهم را در افسریه شناسایی کردند. او قصد داشت تا پیش از آنکه حلقه محاصره تنگ تر شود، به مکانی نامعلوم فرار کند. اما تلاش های او بی ثمر ماند. تیم جنایی با کسب مجوزهای قضایی، عملیاتی ضربتی را به اجرا گذاشت و مرد اسیدپاش را در مخفیگاهش به دام انداخت. او پس از دستگیری، در اتاق بازجویی، صراحتاً به ارتکاب اسیدپاشی اعتراف کرد و پرده از انگیزه های کور خود برداشت. متهم با صدور قرار بازداشت موقت، در اختیار پلیس جنایی قرار گرفت و تحقیقات برای روشن شدن تمام زوایای پنهان پرونده ادامه دارد.

متأسفانه، گزارش ها حاکی از آن است که حال جسمی قربانیان این حادثه وخیم گزارش شده است. این خبر، اندوهی مضاعف بر دل جامعه می نشاند و لزوم برخورد قاطع با چنین خشونت هایی را بیش از پیش آشکار می سازد. زندگی این افراد، در یک لحظه، با اسید به ویرانی کشیده شده است و بازگشت به شرایط عادی، نیازمند زمان، درمان های طولانی مدت و حمایتی همه جانبه خواهد بود.

رمزگشایی از اسیدپاشی مرموز موتورسوار ناشناس در غرب پایتخت

پیش از این حادثه تلخ، در شهریورماه ۱۴۰۳ نیز پایتخت شاهد یک اسید پاشی جدید در تهران دیگر بود که همچنان هاله ای از ابهام آن را فرا گرفته است. این بار، عامل جنایت یک موتورسوار ناشناس بود که در یکی از خیابان های غرب تهران، مرد جوانی را هدف قرار داد. این حادثه، نه تنها قربانی، بلکه شاهدان را نیز در شوکی عمیق فرو برد و حس ناامنی را در میان مردم افزایش داد.

مرد جوان در حال گذر از خیابان بود که ناگهان موتورسواری با کلاه کاسکت به سر، به او نزدیک شد. چهره موتورسوار کاملاً پوشیده بود و هیچ نشانه ای از او قابل تشخیص نبود. در یک لحظه، محتویات ظرفی که همراه داشت را به صورت، دست و بدن مرد جوان پاشید و با سرعت هر چه تمام تر از صحنه گریخت. فریادهای کمک خواهی مرد جوان و سوختگی شدید او، توجه رهگذران را جلب کرد و آن ها با اورژانس و پلیس تماس گرفتند.

قربانی بلافاصله به بیمارستان منتقل شد. شدت سوختگی ها در صورت، دست و بدن او بسیار زیاد بود و به دلیل ماهیت اسید، درمان او نیازمند مراقبت های ویژه و طولانی مدت است. پلیس پایتخت، با جدیت تمام، تحقیقات خود را برای شناسایی و دستگیری عامل این اسیدپاشی مرموز آغاز کرده است. جستجو برای یافتن سرنخ هایی از موتورسوار ناشناس، از جمله بازبینی دوربین های مداربسته منطقه، در دستور کار قرار گرفته است. انگیزه این اقدام خشونت آمیز نیز همچنان در هاله ای از ابهام است و این موضوع، نگرانی ها را در جامعه دوچندان می کند.

اسیدپاشی، تنها یک جنایت جسمی نیست؛ بلکه زخم هایی عمیق بر روح و روان قربانیان و جامعه می نشاند که التیام آن ها نیازمند تلاش و همبستگی همگانی است.

این حادثه، یادآور آن است که برخی از فجایع، بدون انگیزه های واضح و مشخص نیز رخ می دهند و همین ابهام، وحشت از ناشناخته ها را افزایش می دهد. پیگیری مجدانه این پرونده و شناسایی عامل یا عاملان، می تواند تا حدی از بار روانی جامعه بکاهد و این اطمینان را ایجاد کند که هیچ جنایتی بی پاسخ نخواهد ماند.

نگاهی کوتاه به سایر موارد اسیدپاشی در تهران

علاوه بر دو مورد اخیر که به تفصیل شرح داده شد، در برهه های زمانی متفاوت، اخباری از وقوع اسید پاشی جدید در تهران و شهرهای دیگر به گوش رسیده است. این حوادث، با انگیزه های گوناگون از جمله اختلافات مالی، کینه توزی های شخصی، سرقت یا حتی توهمات ناشی از مشکلات روانی، رخ داده اند. هر چند برخی از این پرونده ها با دستگیری متهمان و پیگیری قضایی به نتیجه رسیده اند، اما یاد و خاطره رنج قربانیان همواره با جامعه باقی می ماند.

به عنوان مثال، در گذشته مواردی از اسیدپاشی با انگیزه سرقت، یا در پی نزاع های خیابانی گزارش شده است که نشان می دهد این پدیده ابعاد متفاوتی دارد. هر یک از این وقایع، با جزئیات تلخ خود، بار دیگر اهمیت هوشیاری عمومی، تقویت اقدامات امنیتی و فرهنگی و لزوم حمایت از قربانیان را یادآور می شود.

دردهای پنهان: واکاوی علل و انگیزه های اسیدپاشی

اسید پاشی جدید در تهران، همچون گذشته، ما را به تأملی عمیق درباره ریشه های این خشونت وحشیانه دعوت می کند. هیچ جنایتی بدون انگیزه رخ نمی دهد و اسیدپاشی نیز از این قاعده مستثنی نیست. اما انگیزه هایی که افراد را به انجام چنین عمل غیرانسانی سوق می دهد، اغلب پیچیده و چندوجهی هستند و ریشه در مسائل فردی، خانوادگی و اجتماعی دارند. فهم این دلایل، گامی مهم در مسیر پیشگیری و مقابله با این پدیده شوم است.

یکی از رایج ترین انگیزه های اسیدپاشی، اختلافات خانوادگی و مسائل ناموسی است. در بسیاری از پرونده ها، متهمان به دلیل سوءظن، حسادت، کینه توزی یا حتی تلافی جویی در پی طلاق یا رد شدن پیشنهاد ازدواج، دست به این عمل می زنند. این انگیزه ها، ریشه در ساختارهای اجتماعی سنتی، باورهای غلط و ضعف مهارت های حل مسئله دارند که افراد را به سمت خشونت های افراطی سوق می دهند. داستان مرد شکاک در غرب تهران، نمونه ای تلخ از این نوع انگیزه هاست که حسرت زندگی هایی را بر باد داد.

کینه و انتقام نیز انگیزه ای قدرتمند در وقوع اسیدپاشی است. افرادی که احساس می کنند مورد بی عدالتی یا ظلم قرار گرفته اند و راه های قانونی را برای احقاق حق خود کافی نمی دانند، ممکن است به این اقدام وحشیانه روی بیاورند. اختلافات مالی و نزاع بر سر دارایی ها نیز گاهی به چنین خشونت هایی منجر می شود. در مواردی نادر، حتی سرقت و مقاومت در برابر آن، زمینه را برای اسیدپاشی فراهم می کند که در این حالت، اسید به عنوان ابزاری برای از پای درآوردن قربانی و فرار از صحنه جرم استفاده می شود.

علاوه بر انگیزه های فردی، نباید از نقش عوامل اجتماعی و روانی غافل شد. ضعف قوانین بازدارنده، عدم آگاهی عمومی از پیامدهای فاجعه بار اسیدپاشی، مشکلات روانی متهمان از جمله اختلالات شخصیتی، پارانویا و توهمات، همگی می توانند در بروز چنین جرایمی نقش داشته باشند. در برخی موارد، عدم دسترسی به مشاوره های روان شناختی و حمایت های اجتماعی مناسب برای افراد در معرض خطر، می تواند زمینه را برای بروز رفتارهای خشونت آمیز فراهم کند. همچنین، دسترسی نسبتاً آسان به مواد اسیدی نیز عاملی است که ارتکاب این جرم را تسهیل می بخشد.

فراتر از زخم: پیامدهای ویرانگر اسیدپاشی برای قربانیان و جامعه

اسید پاشی جدید در تهران، فراتر از یک خبر تلخ، یک فاجعه انسانی است که پیامدهای آن تا سال ها و حتی دهه ها زندگی قربانیان و جامعه را تحت الشعاع قرار می دهد. این جنایت نه تنها جسم را می سوزاند، بلکه روح و روان را نیز درگیر می کند و آثار مخربی بر ساختار اجتماعی بر جای می گذارد. درک عمق این پیامدها، اولین گام در راستای همدردی و یافتن راهکارهایی برای کاهش رنج هاست.

زخم های عمیق: رنج جسمی و روانی قربانیان

برای قربانیان اسیدپاشی، زندگی به دو دوره «قبل» و «بعد» از حادثه تقسیم می شود. آسیب های جسمی شدید، از جمله سوختگی های درجه بالا، نابینایی یا کم بینایی، تغییر شکل دائمی صورت و بدن، و از دست دادن توانایی های حرکتی، تنها بخشی از این رنج هاست. این آسیب ها، نیازمند ده ها عمل جراحی ترمیمی پرهزینه و دردناک هستند که اغلب به نتیجه مطلوب نیز نمی رسند. تصور زندگی با دردی مزمن، ظاهری دگرگون شده و محدودیت های فیزیکی، دشوار و طاقت فرساست.

اما شاید رنجی عمیق تر، مشکلات روانی باشد. قربانیان اغلب دچار تروما، افسردگی شدید، اضطراب، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، و احساس ناامیدی می شوند. آن ها ممکن است دچار انزوا و طردشدگی اجتماعی شوند، از حضور در جمع هراس داشته باشند و اعتماد به نفس خود را به طور کامل از دست بدهند. مشکلات اجتماعی از جمله از دست دادن شغل، فرصت های تحصیلی، و روابط عاطفی نیز به این مجموعه دردها اضافه می شود. مشکلات مالی ناشی از هزینه های سرسام آور درمان، توان بخشی و زندگی با معلولیت، بار سنگینی بر دوش قربانیان و خانواده هایشان می گذارد.

یکی از سخت ترین بخش های این سفر دشوار، مواجهه با نگاه جامعه است. گاهی قربانیان با قضاوت ها و ترحم های ناخواسته روبرو می شوند که به جای التیام، زخم هایشان را عمیق تر می کند. بازگشت به زندگی عادی، برای بسیاری از آن ها، یک آرزوی دست نیافتنی به نظر می رسد، مگر آنکه حمایتی همه جانبه و مستمر دریافت کنند.

سایه وحشت: تأثیر اسیدپاشی بر امنیت جامعه

اسید پاشی جدید در تهران، تنها یک فرد را هدف قرار نمی دهد؛ بلکه مانند سمی مهلک، به پیکره جامعه سرایت می کند. این حوادث، حس ناامنی را در میان شهروندان افزایش می دهد و این پرسش را در ذهن ها ایجاد می کند که آیا در مکان های عمومی نیز در امان هستیم؟ این حس ناامنی، می تواند به کاهش مشارکت اجتماعی، انزوای افراد و حتی اختلال در زندگی روزمره منجر شود. افزایش اضطراب و نگرانی عمومی، از اثرات نامطلوب بر بهداشت روانی جامعه است که نباید نادیده گرفته شود.

در بعد جنبه های حقوقی، قوانین جمهوری اسلامی ایران برای اسیدپاشی، مجازات های سنگینی در نظر گرفته است. در صورت عمدی بودن و احراز شرایط لازم، مرتکب به قصاص عضو محکوم می شود؛ یعنی به همان میزان که آسیب به قربانی وارد شده، به عامل نیز آسیب وارد خواهد شد. علاوه بر قصاص، حبس طولانی مدت و پرداخت دیه نیز از دیگر مجازات های این جرم است. با این حال، اجرای این قوانین، به تنهایی برای ریشه کن کردن این پدیده کافی نیست و باید ابعاد پیشگیرانه و آموزشی نیز تقویت شود تا جامعه از اساس در برابر چنین خشونت هایی مصون بماند.

این حوادث، هشداری جدی برای نهادهای مسئول و تمامی شهروندان است. هر چه بیشتر درباره ابعاد و پیامدهای اسیدپاشی آگاه باشیم و در کنار هم برای مقابله با آن تلاش کنیم، می توانیم امید به ساختن جامعه ای امن تر و آرام تر را زنده نگه داریم.

نوری در دل تاریکی: راهکارهای جامع پیشگیری و مقابله با اسیدپاشی

در مواجهه با رخدادهای تلخی مانند اسید پاشی جدید در تهران، تنها اظهار تأسف کافی نیست؛ بلکه باید با رویکردی جامع و چندجانبه، به دنبال راهکارهایی مؤثر برای پیشگیری، مقابله و کاهش آسیب های این پدیده بود. این مسیر، نیازمند همکاری تنگاتنگ تمامی نهادها، مسئولان و شهروندان است تا نوری در دل تاریکی افکنده شود و جامعه ای امن تر برای همگان ساخته شود.

گام های پلیسی و قضایی: از پیگیری تا بازدارندگی

اولین خط دفاعی در برابر اسیدپاشی، اقدامات تقویت یافته پلیسی است. افزایش گشت های نامحسوس و محسوس در مناطق پرخطر، به ویژه در ساعات خاص، می تواند حضور بازدارنده ای داشته باشد. پیگیری سریع و قاطع پرونده ها، از همان لحظات اولیه گزارش حادثه، و استفاده از تمامی ابزارهای اطلاعاتی و فنی برای شناسایی و دستگیری متهمان، از اهمیت بالایی برخوردار است. سرعت عمل پلیس، نه تنها به کشف حقیقت کمک می کند، بلکه این پیام را به بزهکاران می دهد که هیچ عملی بدون مجازات نخواهد ماند.

نقش دستگاه قضایی نیز در این میان حیاتی است. تسریع در روند رسیدگی به پرونده های اسیدپاشی، بدون در نظر گرفتن ملاحظات زمانی، و صدور احکام بازدارنده و متناسب با جرم، می تواند از تکرار اینگونه حوادث جلوگیری کند. علاوه بر این، دستگاه قضایی باید به طور جدی حمایت از قربانیان را در دستور کار خود قرار دهد و روند احقاق حقوق آن ها را تسهیل بخشد. همکاری نزدیک پلیس و قوه قضاییه، ستون اصلی مقابله با این پدیده هاست و می تواند بستر را برای ایجاد عدالت و امنیت فراهم آورد.

آموزش و فرهنگ سازی: بستر ساخت جامعه ای امن تر

پیشگیری از اسیدپاشی، تنها با برخوردهای قضایی و پلیسی میسر نمی شود؛ بلکه نیازمند آموزش و آگاهی سازی گسترده در سطح جامعه است. برنامه های آموزشی عمومی باید بر محوریت پیامدهای فاجعه بار اسیدپاشی، نه تنها برای قربانی، بلکه برای عامل جرم و خانواده او، متمرکز شوند. این برنامه ها می توانند در مدارس، دانشگاه ها، رسانه ها و فضاهای مجازی اجرا شوند. تأکید بر راه های حل مسالمت آمیز اختلافات، مدیریت خشم و ترویج فرهنگ گفت وگو و مدارا، از جمله اهداف مهم این برنامه هاست.

فرهنگ سازی باید به ما بیاموزد که خشم کورکننده، هرگز راه حل نیست و به جای نابود کردن زندگی دیگران، می توان با کمک مشاوران و متخصصان، راهکارهای سازنده تری برای مشکلات پیدا کرد. جامعه ای که اعضایش با مهارت های ارتباطی صحیح آشنا باشند و بتوانند اختلافات خود را بدون توسل به خشونت حل کنند، کمتر شاهد چنین جنایاتی خواهد بود.

کنترل دقیق مواد شیمیایی: دشوار ساختن دسترسی به ابزار جرم

یکی از مهمترین ابعاد پیشگیری، کنترل فروش و توزیع مواد اسیدی است. وضع قوانین سخت گیرانه تر برای خرید و فروش مواد شیمیایی خطرناک، به ویژه اسیدهای قوی، امری ضروری است. این قوانین باید شامل ثبت دقیق اطلاعات خریداران، ارائه مجوزهای لازم برای خرید مقادیر زیاد، و نظارت مستمر بر مراکز فروش این مواد باشد. دشوار ساختن دسترسی به ابزار جرم، می تواند تا حد زیادی از وقوع اسیدپاشی جلوگیری کند.

همچنین، افزایش جریمه ها و مجازات های نقدی برای فروشندگان متخلف که بدون رعایت ضوابط اقدام به فروش مواد اسیدی می کنند، می تواند بازدارندگی لازم را ایجاد کند. این اقدام، یک گام عملی و مستقیم در راستای محافظت از جان و سلامت شهروندان است و مسئولیت پذیری بیشتری را در زنجیره تأمین و فروش مواد شیمیایی ایجاد خواهد کرد.

حمایت همه جانبه از قربانیان: بازگشت به زندگی، حق مسلم آنهاست

قربانیان اسیدپاشی، نیازمند حمایت های ویژه ای هستند تا بتوانند با درد و رنج های خود کنار بیایند و به زندگی برگردند. ارائه خدمات درمانی و توان بخشی جامع، از جمله جراحی های ترمیمی، فیزیوتراپی و کاردرمانی، باید به صورت رایگان یا با حداقل هزینه در دسترس آن ها قرار گیرد. مشاوره های روان شناسی و مددکاری اجتماعی نیز برای کمک به بهبود وضعیت روحی و اجتماعی قربانیان، حیاتی است.

ایجاد صندوق های حمایت از قربانیان برای تأمین هزینه های درمانی و معیشتی آن ها، و همچنین ارائه حمایت های قانونی برای پیگیری پرونده و احقاق حق، از جمله دیگر راهکارهاست. جامعه باید به یاد داشته باشد که بازگشت به زندگی، حق مسلم این افراد است و ما وظیفه داریم تا در این مسیر دشوار، همراه و حامی آن ها باشیم. تنها با چنین حمایت های همه جانبه ای است که می توانیم به آن ها کمک کنیم تا نوری در انتهای تونل تاریک رنج هایشان بیابند.

چشم اندازی به آینده: همبستگی برای ساختن فردایی بدون خشونت

اسید پاشی جدید در تهران، بیش از آنکه یک حادثه مجرمانه باشد، یک بیماری اجتماعی است که ریشه های عمیقی در فرهنگ، اقتصاد و روان شناختی افراد دارد. این مقاله تلاش کرد تا با روایتی دقیق و تحلیلی، خوانندگان را با ابعاد مختلف این پدیده شوم آشنا سازد و بر ضرورت مقابله همه جانبه با آن تأکید کند. از جزئیات دلخراش آخرین حوادث گرفته تا واکاوی علل و پیامدهای ویرانگر آن بر قربانیان و جامعه، هر بخش از این محتوا، فریادی برای بیداری و اقدامی برای تغییر است.

این فجایع، ما را به یاد مسئولیت جمعی مان می اندازند. هر یک از ما، از شهروند عادی گرفته تا مسئولان رده بالا، در قبال امنیت و آرامش جامعه خود مسئولیم. تقویت اقدامات پلیسی و قضایی برای بازدارندگی و اجرای عدالت، در کنار آموزش و فرهنگ سازی برای ترویج مدارا و حل مسالمت آمیز اختلافات، دو بال اصلی در این مبارزه هستند. همچنین، کنترل دقیق تر بر فروش مواد شیمیایی و حمایت های همه جانبه از قربانیان، از ارکان اصلی ساختن جامعه ای امن تر است.

امید است با هوشیاری جمعی، گزارش موارد مشکوک به موقع، و مشارکت فعال در برنامه های پیشگیرانه، شاهد کاهش تدریجی این نوع جرایم باشیم. تنها با همبستگی و رویکردهای جامع و همه جانبه است که می توانیم فردایی را تصور کنیم که در آن، خبری از اسید پاشی جدید در تهران نباشد و آرامش و امنیت، بار دیگر به آغوش پایتخت بازگردد. بیایید همگی در ساختن چنین آینده ای سهیم باشیم و اجازه ندهیم تاریکی جهل و خشونت، نور انسانیت و امید را در وجودمان خاموش کند.